dē-sum

   dē-sum fuī, esse    (in poetry dee- is one syll.; perf. dēfuērunt, trisyl., O.; fut. inf. dēfutūrum esse or dēfore), to be away, be absent, fail, be wanting, be missing: quasi desit locus, T.: Non ratio, verum argentum deerat, T.: si forte desit pecunia: conlectis omnibus una Defuit, V.: Qui lacriment desunt, O.: omnia deerant, quae usui erant, Cs.: cui omnia ad usum defuissent, Cs.: nihil tibi a me defuit, was withheld: in quā (causā) oratio deesse nemini possit: Verba animo desunt, O.: quantum sententiae deesset animi, Cs.: Neu desint epulis rosae, H.: hoc ad fortunam Caesari defuit, Cs.: id rebus defuit unum, i. e. to complete our misery, V.: nec defuit audentia Druso, Ta.: Deest iam terra fugae, to fly to, V.: ut neque in Antonio deesset hic ornatus orationis: quas sibi res, quo minus in foro diceret, defuisse: ne tibi desit? lest you come to want? H.; cf. quod non desit habere, i. e. enough, H.—To fail, be wanting, abandon, desert, neglect: nec rei p. nec amicis: ne tibi desis, betray yourself: dignitati suae: senatu reique p., Cs.: Timotheo de famā dimicanti, N.: huic rei, Cs.: operae, H.: ne tempori deesset, lose the opportunity, L.: occasioni temporis, Cs.: nos consules desumus, are in fault.